The day after
21 maart 2015 - Zeewolde, Nederland
Vanmorgen wakker geworden in mijn vertrouwde bedje in een voor mijn gevoel kolossale slaapkamer. Wel wat anders dan onze knusse tent, de geluiden van blaffende honden, heel veel krekels en natuurlijk van de klaterende beek geluiden als Ancilla moest plassen in de emmer. En daar zit je dan in je mooie huis, de koffers nog niet uitgepakt en een beetje met een dubbel gevoel. Blij en dankbaar om weer terug te zijn en te mogen weten hoe rijk je in alle opzichten bent. Aan de andere kant vol van alle indrukken en het weten (en het vooral gezien te hebben) hoeveel leed en armoede er aan de andere kant van de wereld is. Ik denk aan de zieke jongen, uitgemergeld in bed en de vliegen rond zijn hoofd. De gogo's die zoveel kinderen verloren hebben en ondanks alles een rotsvast vertrouwen in God hebben. De sloppenwijken waar je langs rijdt en vooral de kinderen die mijn hart gestolen hebben. Al die kinderen die zo hunkeren naar liefde, warmte en aandacht. En toch...wat kan ik veel van al deze mensen leren. Tevredenheid, dankbaarheid en vooral dat rotsvaste vertrouwen. Veel stof tot nadenken dus. Ik denk aan mijn plaats in het Thuis Front Team. Hoe kan ik me meer inzetten om mijn steentje bij te dragen. Ik denk aan mijn vrienden Anne en Birgitte, die alles achter zich hebben gelaten om in geloof daadwerkelijk iets voor deze mensen te gaan betekenen. Wat ben ik trots op ze en wat zal ik ze tegelijkertijd gaan missen! Evenals Ruben, Levi en Jessie, alle drie zo anders maar zo leuk. En tenslotte een gevoel van dankbaarheid. Dankbaar voor deze kans die ik heb gekregen om uit mijn comfortabele leventje te stappen en deze levenservaring op te doen. En vooral dankbaarheid aan God: die zowel in Swaziland als in Zeewolde is.
Lieve mensen, dank jullie wel voor al het meeleven en de leuke reacties op mijn stukjes!
Ik heb je verhalen van a tot z gevolgd. je schrijft prachtig en beeldend zodat ik me goed een voorstelling kon maken van je omgeving daar. Knap ook hoe je ons meenam in je worsteling om dit allemaal een plek te geven. Eigenlijk word je geconfronteerd met iets te groots om aan te kunnen. Oog in oog te staan met echte armoede, echte honger en echte (materiele) uitzichtsloosheid is mentaal heel erg zwaar. Sommige mensen worden cynisch, anderen verdrietig en weer anderen heel activistisch en meestal word je het allemaal door elkaar heen. En er kruipt ergens in je ziel een diep gevoel van heimwee. En ook daar moet je mee dealen want je leven is hier.
Het erkennen van diepe onmacht en akkoord gaan met het feit dat je hooguit een steentje in de rivier kunt verleggen is een klus waar iedereen die dit mee mag maken voor komt te staan.
Het liedje van Stef Bos over die verlegde steen in de rivier kan dan een troost zijn.
Heel erg bedankt voor de kans de reis mee te beleven en heel veel rust en wijsheid bij het thuiskomen!
Hartelijke groet uit Diphoorn.
Dank je wel dat je ons mee hebt laten genieten van je reis. Sommige indrukken kun je alleen reëel ervaren als je er zelf bent geweest. Door jouw verhalen komt dat stukje Afrika wel dichterbij. Fijn dat je weer veilig in Zeewolde bent.
Sterkte Emmy met verwerken! xxx
Wat ben ik blij dat je weer veilig thuis bent. Je verhalen zijn hier intensief gevolgd en we hebben er van genoten. De kindertjes zijn zo aandoenlijk.
Ik snap je gevoel dat je ze allemaal mee had willen nemen.
Bedankt voor het delen van je mooie en indrukwekkende verhalen.
Veel succes met het verwerken van alle indrukken en gevoelens!!!
Dikke kus en knuffels van ons allemaal uit Oeffelt.